Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 14, 2015

Μου έχει προκαλέσει κατάπληξη ο τρόπος με τον οποίο μιλούν η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Γιάνης Βαρουφάκης για τον Αλέξη Τσίπρα, τον πρώην «σύντροφό» τους, αλλά -κυρίως- τον άνθρωπο που τους επέλεξε.

Ανάμνηση πρώτη: Ο Τσίπρας παρέδωσε το Μαξίμου στη Θάνου, ο Σαμαράς δεν παρέδωσε στον Τσίπρα.
Ανάμνηση δεύτερη: Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ρωτήθηκε, το 1985, αν τηλεφώνησε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης να τον συγχαρεί τη νύχτα των εκλογών, όπως είχε κάνει ο Γεώργιος Ράλλης το 1981, εκείνος απάντησε: «Ο Ράλλης ήταν άλλος».
Και αν στις παραπάνω περιπτώσεις μιλάμε για στοιχειώδη ευγένεια μεταξύ αντιπάλων, τι ακριβώς συμβαίνει όταν μιλάμε για (πρώην) συντρόφους;
Το λέω ειλικρινά. Μου έχει προκαλέσει κατάπληξη ο τρόπος με τον οποίο μιλούν η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Γιάνης Βαρουφάκης για τον Αλέξη Τσίπρα, τον πρώην «σύντροφό» τους, αλλά -κυρίως- τον άνθρωπο που τους επέλεξε για δύο πολύ σημαντικά αξιώματα στην προηγούμενη κυβέρνηση. Κι αν ο Βαρουφάκης ήταν ήδη ένας αναγνωρισμένος στο διεθνές πεδίο οικονομολόγος, η Ζωή Κωνσταντοπούλου τι ήταν, πέρα από «η κόρη του Κωνσταντόπουλου που φωνάζει», πριν ο τέως πρωθυπουργός τής αναθέσει το τρίτο πολιτειακό αξίωμα της χώρας;
«Ο Τσίπρας θα έχει τη μοίρα των πρωθυπουργών της Τρόικας» δηλώνει ο Βαρουφάκης – και ξέρεις ότι δυστυχώς από μέσα του το εύχεται. Στις παραληρηματικές του συνεντεύξεις αποκαλύπτει τα πάντα: πότε γέλασε ο Τσίπρας, πότε στεναχωρήθηκε, πότε έκανε πίσω, πότε πήγε μπροστά, τι του ανέθεσε κρυφά, τι του είπε, τι δεν του είπε. Αγνοεί ο πρώην υπουργός ότι εδώ δεν γράφει βιβλίο, αλλά αποκαλύπτει σημαντικές συζητήσεις που έγιναν υπό το καθεστώς της ιδιωτικότητας; Αγνοεί ότι πέρα από το νομικό και το ιατρικό απόρρητο υπάρχει και ένα ηθικό;
«Το σύστημα Μαξίμου έριξε την κυβέρνηση» δήλωσε η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ποιο σύστημα; Πότε πρόλαβε να δημιουργηθεί σε έξι μήνες; Για ποιον νομίζει ότι μιλάει, για το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ που κυβέρνησαν από 20 χρόνια ο καθένας και έφτιαξαν «σύστημα»; Πώς πετάει μία λέξη τέτοιου ηθικού βάρους και όποιον πάρει ο χάρος; Χθες ήρθε η ακόμη πιο εμφαντική δήλωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ότι ο Τσίπρας της θύμισε το δικτάτορα Παπαδόπουλο με το γύψο. Εκεί πλέον φτάνουμε σε επίπεδα πραγματικής αθλιότητας. Είναι καλό ένας πολιτικός να ξέρει να αλλάζει λάστιχο, αλλά είναι ακόμη καλύτερο να ξέρει πού είναι το φρένο.
Τόση μικρότητα λοιπόν. Τόση έλλειψη ευγένειας και ήθους. Προσωπικά, ό,τι έγινα το χρωστάω σε δύο γυναίκες – μία για το τραγούδι και μία για τη δημοσιογραφία- και δεν σταματάω να τις μνημονεύω. Και δεν θεωρώ ότι κάνω τίποτα παραπάνω από αυτό που κάνει ο μέσος άνθρωπος όταν χρωστάει.
«Χρωστάω». Είναι κι αυτό το ρήμα τόσο περίεργο.
Το να χρωστάς με όρους συναλλαγής είναι άλλο. Το να χρωστάς, όμως, από καρδιάς σε έναν άνθρωπο γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι αναγνώρισε τις δυνατότητές σου και τις ανέδειξε, είναι ένα από τα πιο βαθιά και ειλικρινή συναισθήματα. Και αναρωτιέμαι: Τόσο πολύ αλλάζει τον άνθρωπο η πολιτική αντιδικία; Πώς εξανεμίζεται ένα τόσο ισχυρό συναίσθημα; Η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Γιάνης Βαρουφάκης συμπεριφέρονται σαν να μην τους επέλεξε ο Τσίπρας για τις σημαντικές θέσεις που κατείχαν, αλλά σαν αυτές να ήταν αυτονόητες, τόσο σπουδαίοι, μοναδικοί και ανώτεροι από όλους τους άλλους που είναι οι δυο τους.

 11  0

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου